เกี่ยวกับการเขียนตัวละคร
My Writing Style (3)
มาเรื่องตัวละครกันบ้างนะคะ
บางคนคงสงสัยว่าเราจะสร้างตัวละครขึ้นมาได้ยังไง จะสร้างขึ้นมาหรือว่าจะเลียนแบบคนจริงๆ ใช่มั้ยคะ
สำหรับโมแล้วก็ใช้ทั้งสองอย่างมารวมกันค่ะ ส่วนมากแล้วตัวละครโมจะเป็นแบบสองดีหรือแบบรูปการ์ตูนมากกว่าเพราะคิดหน้าคนที่หล่อๆ อย่างที่ต้องการไม่ออก 555 คือในเรื่องวุ่นรักฯ โมใช้ตัวเองเป็นตัวเอกและเอาเพื่อนๆ มาเขียน มันเลยทำให้ตัวละครบ้าบอและบรรยายในเลิศเลอก็เคอะเขินเพราะในชีวิตจริงพวกเราไม่ได้หน้าตาดีขนาดนั้น (กลัวฟ้าผ่า 555)
ปกติแล้วโมคิดพลอต โมก็จะมีพระเอกกับนางเอกอยู่ในหัวแล้ว ว่าจะเอาพระเอกแบบนี้นิสัยแบบนี้ กับนางเอกแบบนี้นิสัยอย่างนี้ คือสร้างลักษณะนิสัยก่อน จากนั้นก็ประวัติคร่าวๆ อย่างเช่นครอบครัว ฐานะ สิ่งแวดล้อมที่ทำให้ตัวละครออกมามีนิสัยแบบนี้ จากนั้นค่อยๆ สร้างรูปร่างขึ้นมาว่าจะเอาหน้าตาแบบไหน ผมสีอะไร ตาสีอะไร สูง เตี้ยแค่ไหนก็ใส่รายละเอียด จริงๆ ตอนที่พลอตเรื่องโมก็ไม่ได้ใส่รายละเอียดตัวละครเอาไว้เยอะเท่าไหร่ คือเขียนไปแล้วก็ใส่ลงไปสดๆ เลย ฮา… อันที่จริงโมก็ค่อนข้างแปลกใจเหมือนกันที่มีคนชอบตัวละครของโมมาก เพราะมันค่อนข้างสด แล้วค่อยเติมมิติให้ตัวละครทีหลัง (อันนี้ควรสร้างตัวละครในเสร็จตั้งแต่คิดพลอตเลยนะคะ จะได้เขียนง่ายขึ้น)
ส่วนวิธีสร้างเสน่ห์ให้ตัวละครนั้นโมใช้เทคนิคของพวกการ์ตูนญี่ปุ่นค่ะ อย่างเช่นเรื่อง Bleach กับเรื่อง รีบอร์น เราก็จะมีตัวละครที่นิสัยแตกต่างกันออกไป แล้วมันก็จะมีตัวละครสักตัวที่เราชอบมาก อย่างเช่น ท่านเบียคุยะ จากบลีช โมก็จะมาดูว่าเค้ามีเสน่ห์ยังงไง เราก็เอามาปรับใช้กับตัวละครในนิยาย สร้างนิสัยที่ทุกคนเห็น นิสัยที่แอบซ่อน ความหลัง หาเหตุผลสำหรับการกระทำของตัวละครนั้นๆ เอาไว้
จุดหมายหลักของการเขียนนิยายคือเราต้องใช้ตัวละครถ่วงคนอ่านเอาไว้ ต้องทำให้คนอ่านคิดเป็นห่วงและอยากติดตามตัวละครไปจนจบเรื่อง ฉะนั้นต้องพยายามทำให้ตัวละครดูเหมือนมีชีวิตมากที่สุด เราในฐานะนักเขียนเราก็เป็นเหมือนพระเจ้าในนิยายของเรา เพราะฉะนั้นเราต้องมองเห็นตัวละครของเรา ว่าเค้ายิ้มยังไง ร้องไห้ยังไง ถ้าเรามองไม่เห็นตัวละครของเราคนอ่านก็จะไม่เห็นตัวละครของเราเหมือนกันและก็จะไม่ค่อยอินกับเรื่องเท่าไหร่ ทำให้นิยายขาดเสน่ห์
ส่วนตัวแล้วโมไม่ค่อยบรรยายลักษณะของตัวละครมากมาย แต่จะค่อยๆ บรรยายในฉากที่เค้าต้องทำอะไรสักอย่างแล้วค่อยใส่สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ของเค้าเข้าในแต่ละฉาก เพื่อทำให้ตัวละครน่าค้นหามากขึ้น ใส่ความไม่สมบูรณ์แบบเล็กๆ น้อยๆ เข้าไปก็ได้ ส่วนมากนักเขียนนิยายแนววัยรุ่นมักจะบรรยายให้ตัวเอกสมบูรณ์แบบจนเกินไปจนไม่รู้จะใส่รายละเอียดอะไรเข้าไปอีกก็จะทำให้ไม่น่าค้นหาเท่าไหร่ (อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะคะ) โมเป็นคนที่ใช้ตัวละครประหยัดมาก คือจะรีไซเคิลทุกคนที่รีไซเคิลได้ ฮ่าๆๆ คือถึงเรื่องนี้จะจบไปแล้วก็ยังเอาตัวละครจากเรื่องที่จบมาเขียนต่ออีก อันนี้เป็นความชอบส่วนตัวนะคะและไม่ใช่การตลาด ด้วยความที่โมมองเห็นพวกเค้าโมเลยตัดใจทิ้งใครไม่ค่อยได้ แม้แต่พวกเรื่องที่เป็นโปรเจ็กต์ถ้ามีโอกาสก็อยากเอาพวกเค้ามาเขียนอีก เพราะโมเห็นเค้าอยู่ในหัวแล้ว
แต่ทั้งนี้ก็แล้วแต่สไตล์ของแต่ละคนด้วยนะคะว่าจะเขียนแบบไหน บางทีโมก็แอบโฟกัสตัวละครที่ไม่สำคัญมากเกินไปจนทำให้คนอ่านไม่โฟกัสตัวหลักของเรื่องด้วย เพราะฉะนั้นเราต้องกลับไปดูโครงเรื่องของเราด้วยและพาคนอ่านกลับมาจุดโฟกัสของเรื่องต่อ การเขียนลักษณะนี้จะเรียกกันว่า ออกทะเล…ฮ่าๆ ซึ่งก็เป็นสิ่งที๋โมทำอยู่เสมอเพราะมีความสัมพันธ์ที่ดีเกินไปกับตัวละครของตัวเอง ฮ่าๆๆ
ตอนเขียนโพสต์นี้เขียนไปได้แค่ครึ่งเดียวแล้วก็มีเหตุต้องไปทำธุระ พอกลับมาแล้วก็จำไม่ได้ว่าต้องเขียนอะไรเกี่ยวกับตัวละครอีก -_- ถ้ามีใครสงสัย อยากรู้อะไรเพิ่มเติมก็ทิ้งคอมเม้นต์ไว้ได้เลยนะคะ
